Երբ հայկական որևէ բան՝ թիմ, անհատ, կազմակերպություն ինչ-որ հաջողության է հասնում, հաղթանակ ունենում, բոլորը սկսում են գովել, դիֆերամբներ ձոնել, հայկանությունը ֆիքսել և այլն...

Թրամփի նախագահության երկրորդ շրջանը չի կարող նման լինել առաջինին: Ժամանակներն ու իրողություններն այլ են, միջազգային իրավիճակն այլ է, շատ ուղղություններով էլ ամերիկյան արտաքին քաղաքականությունը շատ հեռու է գնացել Բայդենի նախագահության չորսամյակում...

Հայաստանի քաղաքական դաշտը կանգնած է մի ընտրության առջև, որի հետ այս իշխանությունները կապ չունեն։ Այդ ընտրության էությունը հետևյալն է. գալիք ընտրություններում պայքարել իշխանությո՞ւն, թե՞ ընդդիմություն վերցնելու համար...

Հայաստանի իշխանությունը պատրանքներ ունի հարաբերություններ կառուցել մի երկրի հետ, որի ղեկավարը որպես տարածաշրջանի խաղաղության երաշխիք Հայաստանի դեմ տարած ադրբեջանական հաղթանակն է վկայակոչում:

Եթե արևմտականներն ասում են, որ հենց ռուսներն են կազմակերպել 2020-ի պատերազմը և ողջ հետագա պրոցեսը, ընդհուպ Արցախի հայաթափումը, ավելի մեղսունակ մասսան ասում է, թե, իբր, ռուսները կարող էին փրկել, բայց չփրկեցին: Հիմա ես էլ եմ ասում. կարող էին փրկել, բայց չփրկեցին: Եվ լավ արեցին: Որովհետև Հայաստանին, մեղմ ասած, չի հասնում որևէ ռուսական ջանք, էլ չեմ խոսում զոհաբերությունների մասին:

Հայրենիք լինելուց բացի, Արծվաշենը գյուղ էր, որն ուներ բնակիչներ: Վերջիններս Արծվաշենում սեփական գույք ունեին` տներ, գյուղատնտեսական նշանակության և տնամերձ հողատարածքներ, հասարակական նշանակության տարածքներ և այլն:

«Ես չեմ գնա Ադրբեջան COP-ին մասնակցելու։ Դա ծայրահեղ կեղծավորություն է՝ թույլ տալ ավտորիտար «նավթային» պետությանն ընդուել COP-ը»,- ասել է նա լրագրողներին Վրաստանում։

Երբ փոքր մարդիկ մեծ ստվեր են ունենում, դա երբեմն երկրաչափական բացատրություն է ունենում: Լույսը այնպիսի անկյունից է ընկնում վրաները, որ ստվերը մեծ է լինում: Երբեմն այդ ստվերը ամենևին էլ իրենցը չի լինում, այլ իրենց հետևում կանգնած որևէ մեծ մարդու ստվեր է լինում, որը երևալու ցանկություն չունի և գործում է փոքր մարդկանց միջոցով: Ամեն դեպքում, ծիծաղելի են դառնում այն փոքր մարդիկ, որոնք իրոք իրենց մեծ են երևակայում: Կան նաև սեփական ստվերի հետ կռիվ տվողներ, սեփական ստվերից վախեցողներ, բայց գոնե սեփական ստվեր ունեն:

Վերջին պոետը, անշուշտ, դու չդարձար, բայց այսօր էլ, քո այդ տագնապոտ հարցից հարյուր տարի հետո, դու մերկ ու անսփոփ․․․

Եղբայրներ, ես ինքս ինձ նպատակին հասած չեմ համարում: Բայց խնդիրն այն է, որ ետևում մնացածները մոռացած, ձգտում եմ դեպի իմ առջևում եղածները. ուշադիր վազում եմ աստվածային կոչմանս նպատակակետին` Հիսուս Քրիստոսով (Փիլ. Գ., 13.14): Մոռացի՛ր անցյալը: